Γιατί και τα προσόντα και την εμπειρία και την πληροφόρηση έχει για να ολοκληρώσει τον σωστότατο συλλογισμό του. Και επειδή ακριβώς τα έχει όλα αυτά περιγράφει στις δύο τελευταίες γραμμές πριν τα υστερόγραφα αυτό που δεν έγραψε προηγουμένως. Ο Δαρσινός, λοιπόν, παρομοιάζει την Α.Ε.Κ. με στάνη προκειμένου να καταδείξει ότι η Α.Ε.Κ. μ’ αυτούς που διαθέτει (σ’ όλα τα επίπεδα) αυτά τ’ αποτελέσματα μπορεί να φέρνει.
Η παρομοίωση είναι πετυχημένη μιας και τόσο η Α.Ε.Κ. όσο και μια οποιαδήποτε στάνη είναι επιχειρήσεις. Συνεπώς, ο «τσοπάνης» είναι ο επιχειρηματίας. Αυτό ίσχυε απόλυτα στο παρελθόν, καθώς στη συνέχεια ο ιδιοκτήτης δεν σαλάγαγε ο ίδιος το κοπάδι αλλά προσλάμβανε άλλο ως υπάλληλο (ή συνεταίρο). Η διαφορά με την Α.Ε.Κ. είναι ότι στην περίπτωση της στάνης μεταξύ του ιδιοκτήτη και του υπαλλήλου δεν υπήρχε διαφορά φιλοσοφίας, καθώς η φιλοσοφία και των δύο καθοριζόταν από τις ανάγκες του αντικειμένου της επιχείρησης. Προφανώς, ο ιδιοκτήτης του κοπαδιού είχε εμπειρία και ως τσοπάνης. Έτσι, μπορούσαν και οι δυό τους εύκολα να συνεννοηθούν για τον τρόπο λειτουργίας της επιχείρησης (κοπαδιού). Το μόνο που απομένει στην περίπτωση αυτή είναι η μεταξύ τους εμπιστοσύνη.
Στην περίπτωση της Π.Α.Ε. όμως, η επιχείρηση σε καθημερινή βάση πρέπει είτε να λειτουργεί από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της, είτε να διοικείται από ανθρώπους που αυτός έχει επιλέξει για τη συγκεκριμένη δουλειά. Το ζήτημα είναι πόσο εύκολα και κατανοητά μπορεί να συνεννοηθεί ο ιδιοκτήτης με τους ανθρώπους του. Στον βαθμό που οι άνθρωποι του γνωρίζουν την φιλοσοφία του εργοδότη τους και έχουν και οι ίδιοι κάποια αξία τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης έχει την απαίτηση ν’ αποφασίζει για όλα, οπότε και οι άνθρωποι του πρέπει να τον ρωτούν για όλα.
Τότε συμβαίνουν δύο πράγματα:
- Από τη μια «κρεμάει» η λειτουργία της εταιρείας.
- Από την άλλη ευνουχίζονται οι τυπικά διοικούντες.
Στον βαθμό που οι άλλες ασχολίες του ιδιοκτήτη δεν του επιτρέπουν κάθε φορά ν’ αφιερώνει στην Π.Α.Ε. τον απαραίτητο χρόνο η εμπλοκή του με την διοίκηση προκαλεί περισσότερα προβλήματα απ’ αυτά που λύνει. Ένα κρίσιμο ζήτημα σ’ ότι αφορά την διοίκηση είναι κάθε απόφαση να λαμβάνεται εγκαίρως. Ειδικά όταν φαίνεται ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά η λήψη της απόφασης τη «σωστή στιγμή» (πριν ξεφύγει η κατάσταση) είναι αυτό που κάνει την διαφορά.
Από τη στιγμή που ενεπλάκη εκ νέου ο Μελισσανίδης με την Α.Ε.Κ. έχουν παρατηρηθεί μια σειρά από δυσλειτουργίες τις οποίες κατά περιόδους έχουν χρεωθεί στελέχη της Π.Α.Ε. Στελέχη, τα οποία όμως κάποιος προσέλαβε (δεν είδαν φως και μπήκαν όπως στα παραμύθια) και χρεώνεται την ευθύνη για την επιλογή και την διατήρηση τους παρά τις ενδείξεις ανεπάρκειας που είχαν δώσει. Έτσι, η αναφορά του στον Λυσάνδρου και τον Ίβιτς έχει νόημα μόνο αν και οι δύο συσχετιστούν με τον Μελισσανίδη που τους προσέλαβε και ο οποίος καθορίζει το πλαίσιο στο οποίο αυτοί κινούνται.
Ο τελευταίος (Μελισσανίδης) είναι στην περίπτωση μας το «δοκάρι» στο οποίο χτύπησε (και δεν μπήκε γκολ) το σουτ (συλλογισμός) του Δαρσινού. Αυτός, ως «Διοικητικός Ηγέτης» και «αφανής ιδιοκτήτης» της Π.Α.Ε. νομιμοποιεί την δράση των διοικητικών στελεχών της και γι’ αυτό έχει και την απόλυτη ευθύνη για ότι συμβαίνει σ’ αυτή. Ακόμη περισσότερο όταν στην Π.Α.Ε. (και αλλού) χρησιμοποιεί στελέχη των δικών του επιχειρήσεων.
Στο μόνο που διαφωνώ σε σχέση με τον Δαρσινό είναι ότι στην Α.Ε.Κ. υπάρχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία (καλύτερα ότι ο Μελισσανίδης έχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία). Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο «Τίγρης» δεν έχει μεγάλη σχέση με το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Από κει και πέρα αν θα ήθελε κάποιος να βρεί «την ρίζα του κακού» αυτή είναι όχι η σποραδική εφαρμογή της φιλοσοφίας του ιδιοκτήτη, αλλά η ανυπαρξία μιας σταθερής και γνωστής «φιλοσοφίας». Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση να υπάρχει μια φιλοσοφία γνωστή και κατανοητή στα στελέχη, αλλά να μην υπάρχουν τα μέσα να την υπηρετήσουν. Κάτι που είναι σίγουρα ενοχλητικότερο από την ανυπαρξία μιας «φιλοσοφίας» (οπότε και ρωτάνε για τα πάντα τον ιδιοκτήτη).
Για παράδειγμα για να παίξεις επιθετικά (ή αμυντικά) πρέπει να έχεις και τους κατάλληλους παίκτες. Όταν, δε, δεν έχεις (ή δεν θέλεις να έχεις) μεγάλο προϋπολογισμό για παίκτες και προπονητή πρέπει οι επιλογές σου να είναι όσο το δυνατόν καλύτερες. Δε γίνεται τα τελευταία χρόνια ομάδες όπως η Ξάνθη και ο Παναιτωλικός να κάνουν συνολικά πιο επιτυχημένες μεταγραφές από την Α.Ε.Κ. Ειδικά όταν υποτίθεται ότι ο «αφανής ιδιοκτήτης» της Α.Ε.Κ. «ξέρει από μπάλα». Είτε αυτό συμβαίνει εξ’ αιτίας ανικανότητας, είτε συμβαίνει σκόπιμα. Και στις δύο περιπτώσεις η ευθύνη είναι του ιδιοκτήτη. Ενός ιδιοκτήτη τον οποίο ο Δαρσινός αν και περιέγραψε μεν στις τελευταίες δύο σειρές του κειμένου του (πριν τα υστερόγραφα) απέφυγε δε ευθέως να κατονομάσει. Αν το είχε κάνει το κείμενο θα ήταν πλήρες και το σούτ θα έμπαινε στα δίχτυα. Ελπίζω να το κάνει την επόμενη φορά.
09 Νοέμβρη 2019
«πανταχού παρών 1».
